Leren autorijden: “waarom ik wou dat ik mijn rijexamen had gehaald voordat ik Londen verliet”
Denk je eraan om stokken op te steken en de stad te verlaten voordat je slaagt voor je rijexamen? Lees eerst dit waarschuwende verhaal.
Biechttijd: ik heb het grootste deel van mijn tienerjaren geprobeerd – en faalde – om mijn rijexamen te halen. Ik had een goede reden om dat te doen, aangezien ik ongeveer … ooh, laten we zeggen 45 minuten lopen vanaf een Zone 6 station? Mijn dichtstbijzijnde bushalte was ook ongeveer 20 minuten rijden, als ik mijn tempo verhoogde tot een lichte jogging. En zelfs als ik een paar hardloopschoenen zou aantrekken en die o zo saaie reis zou maken, was het nooit gegarandeerd dat er daadwerkelijk een bus of trein zou komen opdagen.
Ondanks deze zeer goede redenen om mijn groene voorlopige licentie om te zetten in een hippe roze, is het me nooit gelukt. Oh zeker, ik had lessen. De allereerste keer dat ik achter het stuur zat en mijn vader geblaf naar me commando’s vanaf de passagiersstoel, botste ik tegen een lantaarnpaal.
Dan was er de hele lieve rij-instructeur die amper in het zweet brak toen ik het trottoir opging tijdens een onverstandig parallelparkeren. De eerste rijexamen, die ik niet heb gehaald. De tweede rijexamen, waar ik voor gepompt was, maar die werd geannuleerd vanwege een helaas getimede instructeursstaking.
Zoals ik al zei, ik heb het geprobeerd. En toen verhuisde ik naar Londen en een soort van … ja, ik besloot dat ik het niet meer hoefde te leren.
Zakt u de eerste keer niet voor uw rijexamen? Dit is waarom het waarschijnlijk niet jouw schuld is
“Niemand rijdt in Londen, tenzij ze een taxi of bus besturen,” zou ik zeggen, terwijl ik de bezorgde familieleden die vreesden voor mijn onafhankelijkheid luchtig wegzwaaide.
Als dat niet werkte, had ik nog veel meer excuses in petto, waaronder edelstenen als: er is nooit een parkeerplaats; het verkeer is altijd verschrikkelijk; de lessen zijn te duur; Ik kan sowieso geen auto betalen; Ik zou het doen, maar het is slecht voor de planeet.
Ik nam aan dat ik voor altijd in Londen zou blijven. Dat ik voor altijd de schitterende vervoersverbindingen van de stad zou gebruiken. En toen ontmoette ik een grootmoedige tuinman, met lachende ogen en een honger naar avontuur, en op de een of andere manier belandde ik met hem in de buitenwijken.
Vrouw te wachten bij bushalte in de regen
Leren autorijden: “het is tijd om toe te geven dat mijn overdreven vertrouwen in het openbaar vervoer een crisispunt heeft bereikt.”
Begrijp me niet verkeerd: ik vond het heerlijk om meren, velden en moerassen voor de deur te hebben (iedereen die mijn stuk over slow-living in Wales heeft gelezen, weet al dat ik een irritant buitenmens ben). Ik vond het heerlijk om de ruimte te hebben die nodig is om een reddingshond te adopteren. Ik vond het heerlijk om bij de bovengenoemde tuinman te wonen. En ik vond het heerlijk om in het soort dorp te wonen waar mensen met elkaar knikken, hallo zeggen met heldere, opgewekte stemmen als ze elkaar tegenkomen op de stoep (hoewel ik er weliswaar lang over moest wennen) ). online gevaarherkenning leren is makkelijker.
Waar ik echter niet van hield, is dat ik niet in de buurt kon komen.
Voordat ik op slot ging, heb ik ooit geprobeerd een bus naar de dichtstbijzijnde stad te krijgen, zodat ik mijn haar kon laten doen. Ik wachtte ruim een uur op een bus die nooit kwam, voordat ik het opgaf en in een smerige bui weer naar huis sjokte.
Leuk weetje: ‘eruit springen’ vergt veel meer planning als je a) niet meer in de stad woont en b) geen auto hebt. Omdat, zelfs nu de beperkingen worden opgeheven en niet-essentieel reizen niet alleen is toegestaan, maar actief wordt aangemoedigd (ik denk dat iemand een gat in de economie probeert te dichten), sta ik nog steeds voor het feit dat geen van mijn vrienden binnen loopafstand. Dat mijn armen maar zoveel boodschappentassen kunnen dragen. Dat mijn laarzen gemaakt zijn om te wandelen, maar alleen zo veel wandelen. Dat ik mensen om liften moet blijven vragen, als een gekke tiener.
Leren autorijden: “Ik ben het zat om op de liften van mijn vriend te moeten vertrouwen als ik ergens naartoe wil.”
Het is tijd om toe te geven dat mijn overdreven vertrouwen in het openbaar vervoer een crisispunt heeft bereikt. Dat ik mijn muur moet halenGa weer op pad voor nog meer lessen. En dat mijn arrogante houding ten opzichte van het behalen van mijn rijexamen toen ik een tiener was, 100% is teruggekomen om me in mijn reet te bijten. theorie examen online oefenen kan altijd.
Ik ben natuurlijk niet de enige roekeloze stadsbewoner die zou willen dat ze hun rijbewijs eerder in hun leven hadden uitgezocht. Hier delen drie vrouwen hun mening over hun eigen autoluwe bestaan.
